Laatste week in Bali

Hallo allemaal,

Dit is het laatste verslag over Bali.
Het gaat over de laatste week in Bali en het afscheid van de mensen die ik heb ontmoet.

Inmiddels ben ik alweer 2,5maanden thuis, maar alsnog mis ik die tijd in Bali. Gelukkig heb ik nog regelmatig contact met enkele. Vrienden, maar tevens enkele jongens uit de gevangenis. Het is leuk om contact met ze te hebben en te horen hoe het met ze gaat.

De laatste week...

|| 5 & 6 juli
De zaterdag was het vooral bijkomen van de reis en de avond stappen. Ik ging met een huisgenootje lunchen en naar het strand. Je zit in je laatste week vaak weg te dromen. Over het naar huis gaan, iedereen weer zien, maar tevens veel andere mensen achter te laten. Mensen die je net kent en misschien pas over jaren weer gaat zien.

Het was ramadan en enkele van onze vrienden deden hier aan mee. Ik vond het mooi en interessant om te zien. Na zonsondergang gingen ze gezamenlijk 'ontbijten'.
Soms vergat ik het wel, dan bood ik iets aan of nodigde ik hun uit om mee te gaan lunchen. Niet zo heel slim, maar ze begrepen het wel.

In het weekend zijn we weer gaan stappen en hebben we natuurlijk ook de voetbalwedstrijd gekeken.
Er waren nieuwe bewoners in ons huis en een meisje daarvan kwam uit Nederland. Ze was aan het reizen en zou de volgende morgen vertrekken naar de Gili eilanden.

||7 juli
De maandag ging een vriendin van een huisgenootje naar huis. Ik ben met hun om Lombok geweest en heb een super tijd met haar gehad. Ik ben blij dat ik met hun die ervaring heb mogen delen. Tijdens het stappen heb ik tevens ontzettend veel met haar gelachen.
Ik ben naar mijn stage gegaan om nog enkele dingen kort te sluiten en sommige te zien. Ik zou namelijk dinsdag voor de laatste keer de jongens op gaan zoeken in de gevangenis. Ik had als aandenken armbandjes gekocht voor ze. Een jongen kreeg nog een extra armbandje speciaal uit lombok.

Zoals altijd was het zonsondergang kijken in Seminyak, een van de laatste keren. We bespraken wat we deze week nog gingen doen en hoe we ons afscheidsfeest wilden geven. De jongens van Bali Green Surf gaven aan dat we het bij hun mochten vieren. Dit was natuurlijk ideaal. We gingen bij hun langs en spraken af wat de bedoeling was voor de vrijdag.
De avond werd afgesloten met een avondmaal bij The Champlung in Seminyak.

||8 juli
De laatste keer dat ik naar de gevangenis zou gaan en de negens zou zien. Het was een gekke morgen met een raar gevoel.
Ik was al een tijdje niet meer geweest, omdat ik geen vervoer had om naar de gevangenis te gaan. Daarnaast was ik tevens gaan reizen en had ik de jongens niet meer kunnen zien.
Ik kwam aan in de gevangenis en vond het fijn om iedereen weer te zien. Ze waren bezig met een percussie workshop.
Enkele jongens kwamen vragen waarom ik niet meer was geweest en dat viel me vrij zwaar. Ik legde hen uit dat ik geen vervoer had en er geen budget was voor het transport. Ze begrepen dit gelukkig.

Aan het einde van de workshop kwam de groep bij elkaar en kon i afscheid nemen. Ik deed het in het Engels en een collega deed het vertalen, omdat niet iedereen het begreep.
De armbandjes werden omgedaan en het afscheid was gedaan.
Het voelt heel raar om iedereen aan te kijken en zeker als je bij jezelf weet dat de pijn in je ogen staat.
Er mocht geknuffeld worden en sommige dachten daar gaan 2x over na. Enkele wilden wel maar vanwege de ramadan mochten ze mij niet aanraken. Hun hoofden spraken boekdelen en ze deden hun uiterste best om zich te verantwoorden, maar ik snapte het volledig.
Ik bleef nog een tijdje met enkele praten.
Wanneer kom je terug? Zullen we je weer zien? Wat is je Facebook? Wat is je email?
Het was duidelijk... Ook zij gingen mij missen.

||9 juli
Deze dag was niet zo heel speciaal. Ik ben gaan lunchen met een huisgenootje, naar het strand geweest en 's avonds hebben we weer voetbal gekeken.

||10 juli
Deze dag was tevens niet zo speciaal. Lunchen bij een warung en weer door naar het strand. Sunset kijken en naar huis.
FF naar de allycat, van moeheid naar huis gaan, maar uiteindeljk toch weer in de reggaebar belanden

||11 juli
De dag voor vertrek. De hele dag was doet vooral chillen en bedenken wat we allemaal moesten regelen voor de grote avond.
Ik ging met een huisgenootje eerst nog opzoek naar een leuke outfit voor de avond.
Toen ik terug thuis kwam, kwam een vriend vragen wat we wilden eten. We gaven aan dat we saté wilde van de bakfiets en hij zij dat die daarvoor ging zorgen.
We gingen na het eten, nog snel drank enzovoorts halen, want het was tijd voor het afscheidsfeest.

In het begin was het rustig en zaten we met de surfers muziek te luisteren en te chillen.
Na een bepaalde tijd kwamen er meerdere mensen bij en werd de stemming losser en gezelliger.
Mijn baas en enkele collega's waren er ook. Twee jongens die vrij waren, waren er ook en deed me tevens goed. Ik was blij hen te zien. Ik had daarbij niet verwacht dat de meiden van het team zouden komen. Het gaf een goed gevoel om hen te zien.

Om 12uur was het tijd om naar de reggaebar te gaan. Enkele namen afscheid van me bij de surfschool en de andere gingen allemaal mee.
Er kwam een vriend naar min huisgenootje en mij toe (zij vertrok een dag later) en vertelde dat hij ons thuis nog een cadeau wilde geven, voordat we gingen stappen.
We reden met de huisgenootjes naar huis om de scooters te droppen en kregen zo elk een cadeau.
Ik kreeg een CD met de muziek van de reggaebar erop. Helemaal zelfgemaakt en op de cd stonden allemaal foto's van mijn tijd in Bali. Ik was er enorm blij mee, want de muziek ging ik zeker missen. We werden een beetje emotioneel en hadden natuurlijk ook een cadeau voor onze vriend. We hadden hem als eerste leren kennen in Bali en hij heeft al die maanden voor ons gezorgt.
Hij was helemaal gelukkig met zijn cadeau.

Mijn baas belde op een gegeven moment waar we bleven, want iedereen was al binnen. We gingen snel naar de reggaebar en ik heb daar een te gekke laatste avond gehad.
Iedereen was er en iedereen ging uit zijn dak.
Ik kon me geen betere laatste avond bedenken. Veel gelachen, veel geknuffeld en veel gedronken!

||13 juli
De laatste dag...
Er stond van alles op het programma.
Ik had een afspraak bij de tattooshop en we moesten nog onze scooters terugbrengen naar onze vorige woonplaats.
We gingen eerste voor de tatoeages. Ik moet zeggen dit ging vrij goed en was snel gedaan.
Het resultaat was tevens top en ik kon daar meteen afscheid nemen van een vriend, die bij de tattooshop werkte.

Twee vrienden konden mijn huisgenootje en mij helpen met de scooters. We reden met zijn 4e naar Fontana en namen daar afscheid van de eigenares.
Ik vond het super tof dat onze vrienden waren meegereden en ons terug meenamen naar Kuta. We hadden daar met de rest afgesproken om te gaan eten.
De laatste keer mijn favoriete saté eten!!! Overheerlijk!!!

Toen iedereen was uitgegeten kreeg ik een naar gevoel in me buik. Ik wist dat het de laatste avond was en het viel me zwaar. Ik zij tegen een vriend dat ik naar huis wilde en hij kon goed aan me gezicht lezen waarom.
Gelukkig kon ik snel mijn tranen terug inslikken, zodat het niet voor iedereen zichtbaar was.
Thuis aangekomen kon ik me ook niet focussen op het inpakken van mijn backpack. Gelukkig bood een vriend en een huisgenootje aan om te helpen, want ik kreeg het allemaal niet geregeld.
We gingen met zijn 3e, of 2e, de vriend was niet bepaald behulpzaam, aan de slag en probeerde zo mijn spullen in de rugzak te krijgen.
Ik had nog allemaal kleren en producten die de huisgenootjes kon de hebben. Die waren ook snel verdeeld toen dat ter spraken kwam. Ik kon er wel om lachen, shampoo, deodorant, haarspul, alles werd meegenomen.
De vriend kreeg enkele handdoeken en tanktops die ik had gekocht bij de mannen afdeling. Iedereen weer gelukkig.

We hadden net alles geordend toen opeens de stroom uitviel. De hoofdzekering was ergens gesprongen en een groot gedeelte van de omgeving had geen stroom.
Daar zit je dan in het donker, met nog niks ingepakt. De buurman had gelukkig 2grote zakkammen. We legde ze verspreid door de kamer en tevens onze telefoons. Zo konden we nog enigszins overzicht creëeren in de kamer.
Toen alles eindelijk was ingepakt waren er nog enkele vrienden naar het huis gekomen. Ze zouden niet meer komen, maar ze waren er toch. Ik vond het zo lief dat ze nog waren gekomen om afscheid te nemen,
Een van de jongens zou me ophalen bij het winkelcentrum en naar het vliegveld brengen.
Iedereen liep mee naar het winkelcentrum. Onze vriend kon er niet lang staan, dus het afscheid nemen ging vrij snel.
Iedereen een dikke knuffel geven en snel die auto in.
Tot mijn verbazing sprong een huisgenootje ook de auto in, want ze kon nog geen afscheid nemen, ze wilde per se mee.
Zwaaien was het enige wat nog kon. Tranen bleven in bedwang.
We kwamen op het vliegveld aan en ik kreeg nog de laatste knuffels.De vriend die me had afgezet gaf me zijn zonnebril als aandenken. In huisgenootje knuffelde me voor de laatste keer.
Ik zwaaide ze uit en keerde me om.
Tijd om naar huis te gaan.

De tijd voor het wachten ging vrij snel en net voordat ik moest boarden werd ik nog gebeld door een vriend. Dat telefoont viel wel zwaar. Ik had ook het idee dat ik nog helemaal niet ging. Het besef was er nog helemaal niet.

Eenmaal toen ik in het vliegtuig zat, weer helemaal alleen, geen bekende, begon het tot me door te dringen.
Toen was het tevens al te laat.

We stegen op en de graaien begonnen te stromen.