Rustig maandje in Bali
Blijf op de hoogte en volg Gladys
17 Augustus 2014 | Indonesië, Kuta
Hallo allemaal,
Sorry voor het lange wachten, maar ik heb geen tijd gehad om nog reisverslagen te schrijven. Daarbij is er de een na laatste maand niet veel meer gebeurd om over te vertellen..
Zoals de meeste weten ben ik inmiddels 5 weken thuis.
De tijd vliegt voorbij en het is alsof ik nooit ben weggeweest.
Ik krijg niks gepland in mijn hoofd en iedereen wil je zien. Natuurlijk is daar niks mis mee, maar je verliest bepaalde prioriteiten daardoor uit het oog.
Het komt allemaal goed, het heeft zijn tijd nodig...
Ik heb als laatste verteld dat we bij het waterpretpark zijn geweest.
Na dit leuke weekend kwamen er dood normale weken. We gingen gezamenlijk eten, ik keek met enkele huisgenootjes wat films en ik was mijn stage aan het afronden bij One Dollar For Music.
|| Maandag 19 Mei
De dag begon als een normale stage dag. Tijdens de stage ging mijn baas frietjes voor me bakken, wat overigens wel grappig was. Aardappeltjes zelf snijden en hoppa, ik had een bord zelfgemaakte frietjes. HARDSTIKKE LEKKER!
Toen ik thuis aankwam bleken we een nieuw huisgenootje te hebben. Een jongen uit het verre Canada. Aparte maar wel toffe kerel. We nodigde hem mee om te gaan eten en daarna mee opstap te gaan.
De avond sloeg om naar veel gelach en de nodige drankjes. We speelden kaartspelletjes en eindigde in onze favoriete reggaebar. De avond werd afgesloten met de Canadees en een NL huisgenootje.
Zoals jullie wel gemerkt hebben is Bali niet geheel onveilig. Zeker in het gedeelte waar wij woonden werden veel mensen beroofd.
Ook deze avond was het (bijna) beet.
We liepen met zijn drieën richting huis en al op de hoek waren mensen vervelend. Bij de pizzatent op de hoek wilden we ons iets te eten halen en al snel stond er een groep jongens om ons heen. Mijn huisgenootje en ik waren redelijk bij en wisten al van te voren dat we goed op onze spullen moesten letten. Ik geef toe.. Het is serieus BIZAR als je je ervan bewust bent, hoeveel mensen je aanstaren en kijken wat ze te pakken kunnen krijgen. We hielden de Canadees goed in de gaten en zeiden dat hij zijn tas in de gaten moest houden. Er stond een man verdacht dichtbij en zijn ogen flitste alle kanten uit.
Ik ging dicht langs de Canadees staan, terwijl mijn NL huisgenootje bestelde. Ik draaide me om naar de man die opeens achter de Canadees stond. Vreemd.. De man staarde me aan en ik denk dat we misschien maar 30 centimeter tussen onze neuzen zat, zo dichtbij stond hij. Ik wist dat het onbeleefd was om te staren naar een ouder iemand, of niet eerder weg te kijken, maar op dat moment kon me dat niks schelen.
Ik bleef kijken, recht in zijn ogen en hij week tevens niet af. Zeker 2 minuten verstreken zonder af te wijken van elkaars ogen. Het was heel vreemd wat een gevoel er omhoog kwam. De man leek eerst ergens op uit, maar het leek wel alsof hij mij daarna aan het lezen was. Er was verder geen emotie in zijn gezicht, kwaad, nerveus, paniekerig, alleen een soort nieuwsgierigheid kon ik voelen. De man tilde voorzichtig zijn hand op en had iets vast om te verkopen. Dat was mijn teken om om te draaien en weg te gaan. Het gevoel bleef hangen... Wat dacht die man allemaal, wist die iets? Vreemd.
We liepen verder door de straat, nog steeds alert, omdat er op diverse hoeken mensen stonden, die wel eens vervelende konden doen.
De zijstraat van onze Homestay kwam inzicht en er stonden op de hoek 2 jongetjes met een scooter te rommelen.
Het zag er vreemd uit.. Waarom zijn hun nog na 3uur wakker? Wat is er met hun scooter? Wat zijn ze toch aan het doen?
We passeerden de jongetjes en OPEENS deed de scooter het. Ik voelde me maag zich al omdraaien, want er klopte iets niet.
De andere hadden niet echt iets in de gaten en we liepen door.
Met zijn 3e liepen we langs elkaar, er was genoeg ruimte voor de scooter om te passeren, maar dat gebeurde niet..
We hoorden de scooter vlak achter ons rijden en we keken om en opeens kwam de voorband tussen mij en mijn huisgenootje door en ja hoor..
De jongetjes op de scooter wrongen zich zo tussen ons door en de achterste greep mijn hengsel van de tas vast. Gelukkig waren we wel wat gewend, want ik had mijn hand de hele weg al stevig om mijn tas.
De tas werd een stuk meegetrokken, maar ik kon hem gelijk lostrekken. De jongetjes schrokken van de reacties en wankelde met de scooter en reden toen snel weg. Iedereen schrok natuurlijk en ik was enorm kwaad.
De jongetjes waren vermoedelijk 10 en 12 jaar oud. Ik was kwaad, omdat ze mijn tas probeerde te stelen, maar voornamelijk omdat ze geen idee hadden wat voor straf erop stond. Ik werkte met jongens die vastzaten voor zulke dingen en de straf is absoluut niet grappig. Maanden kunnen makkelijk oplopen tot jaren.
Met een gefrustreerd hoofd liepen we door naar huis en ik controleerde ondertussen of alles nog in mijn tas zat.
Niks kwijt, maar wat knaagde deze nieuwe ervaring aan me...
De rest van de maand is alles vrij soepel verlopen. Er waren geen spannende activiteiten gepland, omdat de deadlines voor iedereen inzicht waren.
Natuurlijk hebben wij ook alle wedstrijden van het WK gezien. De tijden waren niet altijd ideaal. 3uur of 4uur 's morgens en dan nog penalty's, wat dus uit kon lopen tot 7 uur's morgens. Het had wel iets, het deed je ook redelijk denken aan thuis.
Dit was het rustigste maandje van Bali.
De vakantie is begonnen en we konden eindelijk gaan reizen...
Inpakken en LET'S GO!
Sorry voor het lange wachten, maar ik heb geen tijd gehad om nog reisverslagen te schrijven. Daarbij is er de een na laatste maand niet veel meer gebeurd om over te vertellen..
Zoals de meeste weten ben ik inmiddels 5 weken thuis.
De tijd vliegt voorbij en het is alsof ik nooit ben weggeweest.
Ik krijg niks gepland in mijn hoofd en iedereen wil je zien. Natuurlijk is daar niks mis mee, maar je verliest bepaalde prioriteiten daardoor uit het oog.
Het komt allemaal goed, het heeft zijn tijd nodig...
Ik heb als laatste verteld dat we bij het waterpretpark zijn geweest.
Na dit leuke weekend kwamen er dood normale weken. We gingen gezamenlijk eten, ik keek met enkele huisgenootjes wat films en ik was mijn stage aan het afronden bij One Dollar For Music.
|| Maandag 19 Mei
De dag begon als een normale stage dag. Tijdens de stage ging mijn baas frietjes voor me bakken, wat overigens wel grappig was. Aardappeltjes zelf snijden en hoppa, ik had een bord zelfgemaakte frietjes. HARDSTIKKE LEKKER!
Toen ik thuis aankwam bleken we een nieuw huisgenootje te hebben. Een jongen uit het verre Canada. Aparte maar wel toffe kerel. We nodigde hem mee om te gaan eten en daarna mee opstap te gaan.
De avond sloeg om naar veel gelach en de nodige drankjes. We speelden kaartspelletjes en eindigde in onze favoriete reggaebar. De avond werd afgesloten met de Canadees en een NL huisgenootje.
Zoals jullie wel gemerkt hebben is Bali niet geheel onveilig. Zeker in het gedeelte waar wij woonden werden veel mensen beroofd.
Ook deze avond was het (bijna) beet.
We liepen met zijn drieën richting huis en al op de hoek waren mensen vervelend. Bij de pizzatent op de hoek wilden we ons iets te eten halen en al snel stond er een groep jongens om ons heen. Mijn huisgenootje en ik waren redelijk bij en wisten al van te voren dat we goed op onze spullen moesten letten. Ik geef toe.. Het is serieus BIZAR als je je ervan bewust bent, hoeveel mensen je aanstaren en kijken wat ze te pakken kunnen krijgen. We hielden de Canadees goed in de gaten en zeiden dat hij zijn tas in de gaten moest houden. Er stond een man verdacht dichtbij en zijn ogen flitste alle kanten uit.
Ik ging dicht langs de Canadees staan, terwijl mijn NL huisgenootje bestelde. Ik draaide me om naar de man die opeens achter de Canadees stond. Vreemd.. De man staarde me aan en ik denk dat we misschien maar 30 centimeter tussen onze neuzen zat, zo dichtbij stond hij. Ik wist dat het onbeleefd was om te staren naar een ouder iemand, of niet eerder weg te kijken, maar op dat moment kon me dat niks schelen.
Ik bleef kijken, recht in zijn ogen en hij week tevens niet af. Zeker 2 minuten verstreken zonder af te wijken van elkaars ogen. Het was heel vreemd wat een gevoel er omhoog kwam. De man leek eerst ergens op uit, maar het leek wel alsof hij mij daarna aan het lezen was. Er was verder geen emotie in zijn gezicht, kwaad, nerveus, paniekerig, alleen een soort nieuwsgierigheid kon ik voelen. De man tilde voorzichtig zijn hand op en had iets vast om te verkopen. Dat was mijn teken om om te draaien en weg te gaan. Het gevoel bleef hangen... Wat dacht die man allemaal, wist die iets? Vreemd.
We liepen verder door de straat, nog steeds alert, omdat er op diverse hoeken mensen stonden, die wel eens vervelende konden doen.
De zijstraat van onze Homestay kwam inzicht en er stonden op de hoek 2 jongetjes met een scooter te rommelen.
Het zag er vreemd uit.. Waarom zijn hun nog na 3uur wakker? Wat is er met hun scooter? Wat zijn ze toch aan het doen?
We passeerden de jongetjes en OPEENS deed de scooter het. Ik voelde me maag zich al omdraaien, want er klopte iets niet.
De andere hadden niet echt iets in de gaten en we liepen door.
Met zijn 3e liepen we langs elkaar, er was genoeg ruimte voor de scooter om te passeren, maar dat gebeurde niet..
We hoorden de scooter vlak achter ons rijden en we keken om en opeens kwam de voorband tussen mij en mijn huisgenootje door en ja hoor..
De jongetjes op de scooter wrongen zich zo tussen ons door en de achterste greep mijn hengsel van de tas vast. Gelukkig waren we wel wat gewend, want ik had mijn hand de hele weg al stevig om mijn tas.
De tas werd een stuk meegetrokken, maar ik kon hem gelijk lostrekken. De jongetjes schrokken van de reacties en wankelde met de scooter en reden toen snel weg. Iedereen schrok natuurlijk en ik was enorm kwaad.
De jongetjes waren vermoedelijk 10 en 12 jaar oud. Ik was kwaad, omdat ze mijn tas probeerde te stelen, maar voornamelijk omdat ze geen idee hadden wat voor straf erop stond. Ik werkte met jongens die vastzaten voor zulke dingen en de straf is absoluut niet grappig. Maanden kunnen makkelijk oplopen tot jaren.
Met een gefrustreerd hoofd liepen we door naar huis en ik controleerde ondertussen of alles nog in mijn tas zat.
Niks kwijt, maar wat knaagde deze nieuwe ervaring aan me...
De rest van de maand is alles vrij soepel verlopen. Er waren geen spannende activiteiten gepland, omdat de deadlines voor iedereen inzicht waren.
Natuurlijk hebben wij ook alle wedstrijden van het WK gezien. De tijden waren niet altijd ideaal. 3uur of 4uur 's morgens en dan nog penalty's, wat dus uit kon lopen tot 7 uur's morgens. Het had wel iets, het deed je ook redelijk denken aan thuis.
Dit was het rustigste maandje van Bali.
De vakantie is begonnen en we konden eindelijk gaan reizen...
Inpakken en LET'S GO!
