Lombok & Gili Trawangan

Hallo,

De stage is afgerond en nu konden we eindelijk beginnen met reizen..
Een huisgenootje kreeg een vriendin op bezoek en we besloten met zijn 3e een trip te maken naar Lombok en Gili Trawangan (ofwel, Gili T).

Mijn baas was op de hoogte van mijn plan en koppelde mij aan een jongen in Lombok. Deze had voor hem gewerkt in Lombok en hij vertelde dat deze jongen goed Engels sprak en daarnaast ons Lombok kon laten zien.
Dit klonk perfect, want wij wilden graag dingen zien die niet iedereen zag, of in ieder geval met lokale mensen in contact komen.

|| 21 juni
Om 6.30 uur werden we bij onze homestay in Kuta opgehaald. De andere mensen in de bus kwamen uit Ierland en waren aardige gasten.
De boottochten zijn niet bepaald geweldig. De vorige keer heb ik de hele heen en terugreis buiten op het dek gezeten, maar dat ging deze keer niet. Binnen was het snikheet en benauwend. We hoorden dat de eerste stop Lombok zou zijn en we keken elkaar even aan. We hadden namelijk een ticket tot Gili T en dat zou normaal gesproken de eerste stop zijn.
Een van de meiden vroeg aan de man of wij er in Lombok ook uit mochten, omdat we anders een lokale boot nog van Gili T terug moest pakken. Gelukkig deden ze hier niet heel moeilijk over en waren we eerder op Lombok dan we gedacht hadden.

Lombok is een totaal andere wereld dan Bali. Je komt aan en de natuur is totaal anders en de hele sfeer. Rust, Vrede, Kalmte waren de eerste dingen die mij vooral opvielen.
Er kwam een man op ons af, die ons wilde vervoeren naar onze homestay. We wilden eerst even bijkomen, maar hij mocht ons wel meteen helpen. Even bijkomen van de zeereis en we konden de koele auto in.
De weg naar onze homestay was ontzettend mooi. Je rijdt door heuvelgebieden heen en langs de kust. Het ziet er anders uit en er zijn veel minder mensen/toeristen. Daarnaast is Bali voor het grootste gedeelte Hindu en Lombok is voor het grootste gedeelte moslim. Dit maakte ook een groot verschil. De kleding van de mensen was anders en er lagen hier bijna geen offertjes, terwijl het er in Bali vol mee ligt.

We kwamen aan bij onze homestay en het zag er ontzettend schattig uit. We werden in het begin even vragend aangekeken en toen kwam er een man op ons af, die vroeg of we hadden geboekt. Hij was ouder, maar had een vriendelijk gezicht. Schattig was hij.. Hij sprak goed Engels en hielp ons met inchecken en met de kamer. Hij stelde zichzelf en de andere voor en vertelde dat de andere niet goed Engels konden. Het is leuk om te zien, dat deze mensen het niet zien als een drempel. Ze zien het juist als een uitdaging, want ze probeerde juist veel met ons te communiceren. Een van de mensen sprak slecht 10 woorden, maar deed zo zijn best. Hij leerde ons de Indonesische woorden en wij leerden hem vervolgens de Engelse woorden.

We hadden net onze spullen neergelegd, of er werd al van alles aangeboden. Een jongen klom in een boom en sloeg even 3 kokosnoten eruit. Krijgen jullie van ons en voordat je iets kon zeggen, waren ze de kokosnoten al klaar aan het maken. We waren een beetje verbaast, maar het hoorde erbij. Zo zijn de mensen.
Na een tijdje kwam de jongen binnen die voor mijn baas had gewerkt. Ik had geen idee wat wij moesten verwachten, van deze jongen, dus het was een verrassing wat zou komen.
Hij was klein, smal gebouwd, schattig kopje met een ENORME lach erop. Hij liep voorzichtig naar ons toe en kwam enorm verlegen over. We wisten allen drie niet zo goed hoe we moesten regeren, omdat duidelijk was dat deze jongen zenuwachtig was.
We begonnen een beetje over koetjes en kalfjes te praten en al snel was het ijs gebroken.
Na een tijdje te kletsen werden we uitgenodigd bij de jongen thuis. Dit was voor ons een enorme eer. We kleedde ons om, omdat hij aangaf dat zijn moeder vrij religieus was en we daarom iets meer bedekt gekleed moesten zijn. We konden een scooter lenen bij de homestay en reden zo naar zijn huis.

Het was best een stuk rijden, maar onderweg kun je wel genieten van het echte Lombok. Mensen staarden mijn huisgenootje en haar vriendin aan, alsof ze engelen waren. Ze zijn beide blank, lichte ogen en blond haar.
We moesten even tanken en stopte bij een klein tentje. Een van de vrouwen ging serieus aan de vriendin haar arm zitten. Ze was zo verbaasd van de kleur die ze had en moest het even aanraken. Wij vonden het maar vreemd in eerste instantie, maar daarna bleek dat de meeste mensen nog niet zo vaak blanke mensen hadden gezien. Voor sommige was dit heel bijzonder.

We kwamen aan bij het huis van de jongen. Het was klein, een beetje oud, maar wel sfeervol. Buiten lag een tapijt met drinken en wat eten, dit had de moeder al klaargezet voor ons. We mochten plaatsnemen op het tapijt en ons iets te eten en te drinken pakken.
De moeder was een kleine, smalle en mooie vrouw. Ze droeg bedekte kleding, wat even schakelen is, omdat dat in Bali niet zo veel voorkomt. Ze was enorm vriendelijk en kon een beetje Engels praten. Ze bleef ons vriendelijk en ergens ook verlegen aankijken, ofja.. vooral mijn huisgenootje en haar vriendin. Ze stelden vragen in het Indonesisch die door de jongen werden vertaald.
We kwamen er al snel achter de er een familie van 15 mensen woonde in het huis. Voor ons was dit onvoorstelbaar. We vroegen ons ook meteen af waar deze mensen dan waren. Ze waren onderweg terug naar huis, omdat ze hoorde dat er dus 3 Europeanen in hun huis zaten. Hier moesten wij een beetje om lachen.
Het was toch wel gek dat het hun zoveel deed. Wij waren namelijk vereerd dat we bij deze mensen in huis mochten en dat er zo voor ons werd gezorgd. Dat wij mochten ervaren en mochten zien hoe zij leefde, waar zij leefde en wie hun familie was.
De jongen reageerde op een gegeven moment helemaal paniekerig. Of hij droomde? Was dit allemaal echt? We keken elkaar een beetje vragend aan, van wat is er aan de hand? Ja dit is echt, hoezo?
Hij vertelde dat het voor hem en zijn familie een enorme eer was om Europeanen in huis te mogen ontvangen en dat ze dit alleen maar hadden kunnen dromen. Dit kwam niet snel voor en ze waren gewoon onder de indruk en ontzettend dankbaar.

Er werd speciaal voor ons gekookt en we leerden hoe we op zijn Indonesisch moesten eten. We zaten gezamenlijk op de grond en het eten stond in kleine schoteltjes voor ons. We kregen traditionele kip en dan wordt er bedoelt, letterlijk het hele beest, alles erop en eraan, op je bord.
We kregen ieder een schoteltje met water. De jongen legde ons uit hoe het werkte...
Je wast eerst je handen in het schoteltje, zodat ze zuiver zijn om mee te eten. Er wordt alleen met rechts gegeten, want links is voor sanitaire behoeftes. We keken elkaar aan, want we wisten dat dat een grote uitdaging was. We mochten alles met de hand van de schoteltjes pakken en op ons bord doen. Je kon het dan met je hand door elkaar doen en zo met de hand weer op eten.
Nou... Het ging niet geheel vlekkeloos. Een kip eten met een hand, was gewoon bijna niet te doen. Daarbij had mijn huisgenootje tevens niet door dat ze op een gegeven moment het hoofd vast had van de kip, ipv iets eetbaars. Ze schrok er zelf van en moest even schakelen. Natuurlijk zat ik helemaal onder de spetters en ik weet niet wat. Daarbij was het voor mij ENORM pittig en kon ik amper 2 happen nemen, zonder een half pakje water leeg te drinken.
Na het eten kwam de familie letterlijk in een busje aan. De kinderen stormden naar binnen, oom, tante, broers, neefjes, nichtjes, zusjes, het waren veel mensen. De kinderen zaten allemaal met grote ogen te kijken en de oudere mensen waren afwachtend. Ze stelden zich allemaal voor en vooral de kinderen lieten blijken dat we veel 'respect' verdiende.
Het zusje van de jongen zat vooraan met een enorme lach op haar gezicht. Ze vertelde dat ze een beetje Engels kon praten en dat ze het graag wilde oefenen. Haar broer vertelde dat ze kon zingen. Hij pakte zijn gitaar en begon het bekende liedje uit de film ' Frozen' te spelen.
Het liedje hoor je in Bali dag in dag uit en in het begin denk je NEEEEEE...
maar.. WAUWWWW!! Tranen in de ogen. De lieve meid is 9 jaar en zong het nummer vlekkeloos. Haar uitspraak was geweldig en haar gevoel erin was zo mooi. We zaten daar alle 3 met tranen en helemaal verbaasd van haar zang. Iedereen keek ons een beetje vragend aan en we legde uit, dat we dat niet verwacht hadden. Ik vertelde de kleine meid dat ze haar Engels zo kon verbreden. We vroegen haar de zinnen te vertalen naar het Indonesisch, zodat wij die konden leren. Ik legde haar uit dat ze op deze manier zichzelf Engels kon aanleren. Haar broer vertaalde het laterna voor haar, omdat ze het toch te moeilijk vond om te begrijpen.

De hele avond hebben we bij de familie thuis rond gehangen. De kinderen hingen om ons heen, zongen liedjes voor ons, haalden grapjes uit en stelden vragen. Er werd op en gegeven moment gevraagd of we met hun op de foto wilden en natuurlijk konden we dit niet afslaan.
We werden tevens overal voor uitgenodigd. Mee naar het neefje zijn band, mee naar het strand, mee naar de universiteit, mee naar de basisschool, van alles werd gevraagd.
De avond werd vrij laat en uiteindelijk moest er toch een einde aankomen. Het zusje wilde ons niet laten gaan en vroeg of we haar nog eens gingen zien. Je kunt geen beloftes maken en probeert zo lief mogelijk te zeggen, dat het waarschijnlijk niet gaat.
Haar puppy ogen, haar zwarte krulletjes, ik kon wel JANKEN!! We gaven ze allemaal nog een dikke knuffel en reden zo weer terug naar huis.

|| 22 Juni
De volgende morgen was ik al vroeg wakker en ging ik naar buiten. Het vrouwtje wat daar ook werkte kwam vragen of ik een ontbijtje wilden en wat te drinken. Ik kreeg een banen tosti, wat ik nog NOOIT in mijn leven heb gegeten (sorry, als het voor mij onbekend is). Het was verrassend lekker.
We hadden met de jongen afgesproken om naar de watervallen te gaan en zoals gewoonlijk liep de tijd gigantisch uit. We werden er allemaal een beetje onrustig van, omdat we maar wat moesten wachten.
Er kwam een vriend langs van de mensen die daar werkte en hij kwam bij ons zitten en had een gezellig praatje.
Uiteindelijk kwam de jongen aan en konden we eindelijk gaan. Hij vertelde dat hij twee vrienden meenam en zijn neef.
Het was 3 uur rijden naar de watervallen en we waren pas in de middag vertrokken. We zagen de bui al een beetje hangen, want om 18.30 is het in Indonesië gewoon donker.
We kwamen bij een groot bos aan en liepen met de groep naar binnen. We hadden geen gids nodig naar ons idee en gingen gewoon op zoektocht naar de waterval. De eerste was vrij makkelijk te vinden en het was verder uitgestorven. De meeste mensen keerde al terug toen wij aankwamen. We stonden een tijdje bij de eerste waterval en we hoorde dat er nog een waterval was, waar je ook kon zwemmen. Dit zou wil nog een stuk lopen zijn en je moest ook grote gedeeltes door het water en klimmen.
Iedereen was een beetje in zijn eigen van 'wel-niet-wel-niet-doen'. De jongens gaven een beetje aan dat het niet verstandig was, omdat niemand wist waar het was. Uiteindelijk hakte wij de knoop door en dachten we 'laten we toch lekker op avontuur gaan'.
Nou.. dit bleek wel. Het was een lange wandeling, maar wel prachtig. We moesten over een soort brug, over een ravijn, er was maar een reling en ja.. ik ben gewoon als de dood voor hoogtes, al helemaal als ik me amper kan vasthouden. Als een kip zonder kop liep ik hand in hand met mijn huisgenootje, zodat ik levend de overkant bereikte.
We kwamen op een gegeven moment bij de rivier uit en daar stond je dan.. Wat is de bedoeling? Er kwam op een gegeven moment een groepje aan de overkant te voorschijn, helemaal uit de bossen, en die vertelden dat we nog een stuk door moesten om bij de tweede waterval te komen.
Alles op alles, dan toch maar doorlopen. We kwamen verderop twee tentjes tegen, gewoon opeens, zo PATSBOEM. Beetje vreemd, maar OK laten we nog verder lopen.
Langzaam aan begon het donker te worden en bij mij begon het te kriebelen. We moesten ons door de rivier naar de overkant, maar dit ging niet geheel vlekkeloos. De rotsblokken verdwenen onder je voeten en het was nogal glad. Op een gegeven moment was ik er wel klaar mee en de jongens ook. De andere twee waren nog in volle vreugde en JA we zouden het halen. Totdat opeens de meiden hun slippers verloren. De jongens probeerden nog een slipper te redden, maar uit lompigheid gooide hij hem terug en GONE THEY WERE. Daar stonden de twee meiden dan zonder hun slipper. Ik keek mijn huisgenootje aan en stelde voor om terug te keren. Het was nog maar 10 minuten, voordat het totaal donker was en we hadden geen gids en geen zaklampen (thank god heb je dan je telefoon bij!) Uiteindelijk wist ik hun over te halen en draaide we ons om.
We klommen terug over de rotsen en ik dacht ook weer slim te zijn.. maar nee, ik gleed van een groot rotsblok af en viel 2 meter naar beneden. Ik viel tussen andere rotsen door en zakte met mijn been door een ophoping van bladeren en oude takken. Ik voelde iets onder mijn voet glibberen en schrok me helemaal rot. Als een idioot gilde ik en zorgde dat mijn been uit de beknelling kwam. Ik was enorm geschrokken en al snel stonden er twee jongens bij me om me eruit te helpen.
Ik durfde in eerste instantie niet te kijken naar mijn benen, bang dat ik iets gebroken had of iets in mijn been/voet had. Gelukkig was ik alleen geschrokken en had ik een paar schaafwondjes.
Nou.. toen was het opeens donker. We hebben met de telefoons gelopen en uiteindelijk wel veel gelachen. Naar onder is niet zo erg, maar dan nog de hele weg terug omhoog. We kwamen weer bij de tentjes uit en daar zaten opeens wel 20 mensen rond een kampvuurtje. Ze waren aan het kamperen en het enige wat wij ons afvroegen... Hoe passen 20 mensen in 2 tentjes? HOE DAN?
We liepen door en de vriendin maakte onderweg filmpjes van onze tocht door het donker.
Uiteindelijk kwamen we terug bij de ingang/uitgang. Er zat ook gewoon niet meer, wat voor ons als Europeanen ook wel vreemd was. Wij zaten daar ergens in de rimboe en de mensen bij de ingang wisten dat en toch.. ze waren gewoon naar huis. Best vreemd, maar we konden er wel om lachen.

We gingen terug naar onze Homestay en daar zaten de bewoners, met vrienden en een man die net was aangekomen.
Er werd Arak geschonken en de jongens hadden gitaren meegenomen. We sloten de avond af met muziek en drankjes.
One Song = One Drink.
Top afsluitertje.

|| 23 juni
De volgende morgen was het ontbijt tosti met ei/tomaat. Dit was tevens voor mij vreemd, maar weer verrukkelijk.
We werden opgehaald door de jongen en hij stelde ons voor aan een vriend. Deze jongen woonde in het zuiden en speelde in de band van de andere jongen zijn neefje.
We besloten om naar de water tempel te gaan, want wij wilden dit graag zien. Dit was uiteindelijk een tegenvaller. Het was niet goed bijgehouden en het was totaal uitgestorven. Het was opzicht wel mooi en het verhaal uiteindelijk ook, maar het was gewoon jammer dat er niet veel aan gedaan was.
We reisden daar naar Sade een plaatsje in het zuiden. Hier gingen we een traditioneel woongedeelte in, wat helemaal gemaakt was van koeienstront. Het was best bizar. Het was er klein, nauw en best smerig. Er woonden gewoon mensen in deze huisjes, wat voor ons best vreemd was. We liepen er rond en mochten kijken bij een huisje binnen.
De jongens gingen op een gegeven moment terug naar de auto en wij wilden nog een armbandjes bij een meisje kopen. Terwijl we richting het meisje liepen, stond er op een verhogende hoek een klein jongetje. Op het begin hadden we het niet door, maar toen we dichterbij kwamen, stond hij gewoon op de straat te plassen. Zonder schaamte keek hij ons aan en ging hij fijn door. We stonden een beetje perplex. Hij was klaar, draaide zich om en ging terug naar zijn moeder.
OK dan.... Apart. We kochten enkele armbandjes bij het meisje en keerde terug naar de auto.
Op de straat kwam een parade voorbij. Het was een bruiloft en dit is wel uniek om te zien. Het is een soort optocht/parade, waarbij muziek wordt gemaakt, bepaalde dans wordt uitgevoerd en je de bruid ziet. We bleven een tijdje staan en keken toe hoe de stoet voorbij kwam.

De jongens wisten een homestay voor ons in het zuiden, dus we gingen zonder enig idee verder.
We werden gedropt bij Banana Homestay. Het zag er leuk uit. Allemaal kleine kamertjes, en vooral surfers. Dat was duidelijk.
Er werd ons een kamer toegewezen en dit was LOCAL style.
De kamer was vrij ruim, met een verhoging erin, waarop een 2-persoons-matras lag. De badkamer had een normaal toilet, maar je moest dan wel met een schepje doorspoelen (ofwel, de hele emmer erin omkiepen).
Even schakelen en toen was het prima voor ons.

We gingen door naar een strandje om sunset te kijken.
WAUW!! Het was echt TE GEK!!
We kwamen op een verlaten strand en er stond een grote berg. We klommen erop en je had een geweldig uitzicht. Je zag het gebergte van lombok en erachter de zon wegzakken. De zee strekte zich kilometers lang uit en je kon gewoon wegdromen bij het uitzicht.
We hebben hier gezeten, totdat de zon onder was en zijn toen gaan eten.
Deze plek was tevens uitgestorven. Hierdoor gaat alles wel lekker snel.

Na het eten gingen we door naar de kroeg, waar de band moest spelen van een van de jongens. Er waren veel mensen, maar dat was tevens omdat er verder niet veel te doen was.
De band begon te spelen en het was wel leuk en aardig. De jongen die ons de hele dag op sleeptouw had genomen was pianist. Hij speelde op zijn keyboard en kon opeens ook belachelijk goed zingen. We stonden met open mond naar hem te kijken hoe hij deed zingen. Het was verbluffend en we waren gewoon weggeblazen.
Na de band gingen we naar een lokale eettent, waar we nog een WK wedstrijd konden kijken.

|| 24 juni
De volgende dag zouden de pianist en de jongen van mijn werk, ons meenemen naar lokale strandjes. Strandjes waar dus geen toeristen komen en amper mensen zijn.
We stapten op de scooter en werden zo gebracht naar het lokale strand en inderdaad.. er waren geen toeristen.
De meiden gingen het water in en ik bleven nog even bij de jongens zitten. Ik voelde me nogal ongemakkelijk, omdat er niemand in bikini liep.
Het was dus ook wel te verwachten...
De meiden liepen over het strand en al snel kwamen er enkele mensen vragen of ze met hun op de foto mochten. We zagen ze in de verte het water ingaan en er volgde serieus een groep van wel 20 kinderen.
We zagen hoe de meiden werden omsingeld door de groep en na een tijdje kwamen ze eruit.
Ze vertelde dat het in het begin wel grappig was, maar dat ze erna bekogeld werden met zand en de kinderen hun begonnen aan te raken. Toch wel een beetje vreemd, als het opeens 20 kinderen zijn.
We bleven nog een tijdje op het strand en vertrokken daarna terug naar de surferbar. Hier speelde de pianist op een gegeven moment gitaar en alweer waren we helemaal van de wereld geblazen. Zo verbaast hoe hij dit allemaal kon en wat een prachtige stem.
Deze jongen had gestudeerd door medicijnen. Hij had een jaar gewerkt bij een apotheek, maar besloot toen om zijn eigen surfschool te openen.
Hij heeft een mega klein hutje in iemands tuin, direct aan het strand, een auto, een scooter, en een surfplank. Dit was wat hij wou. Hij vertelde ons dat het hem gelukkig maakte. Ik was vrij verbaasd. De jongen had medicijnen gestudeerd en koos vervolgens om in een hutje te wonen op het strand en elke dag in de golven te liggen. Pfff, inspiratie was het. Je hart volgen en doen wat je echt daadwerkelijk wilt. Hij was namelijk dol gelukkig.

's Avonds belandde we weer bij de surferbar en leerden we 2 NL jongens kennen. Na een tijdje trokken we door naar de beachbar. Een klein wagentje (zoals een loempia kraampje op de markt), stond op het strand. Dit was dan de beachbar. We kwamen aan, bestelde een biertje en gingen ons op het strand zitten. Al snel kwam een van de mensen hout brengen en ontstond er een kampvuur. In no time zaten er wel 25 mensen om het vuur heen en raakte iedereen met elkaar aan de praat.
Zo grappig hoe het hier allemaal werkte. Zo rustgevend, zo eenvoudig.

|| 25 juni
Tijdens het ontbijt kregen we een overheerlijke banana pancake. We kregen het bij onze kamer met nog fruit en een lekker kopje thee.
De jongen van mijn werk ging naar huis en de pianist zou ons meenemen naar twee strandjes. We hadden aangegeven dat we dit keer naar een strand wilde waar wel iets meer mogelijk was. We wilden ons niet ongemakkelijk voelen in Bikini.
We kwamen bij een prachtig wit strand waar inderdaad meer mensen waren. De pianist ging surfen en mijn huisgenootje ging met hem mee.
In lombok is het water een stuk schoner dan in Bali. De golven zijn minder sterk en het lijkt alsof het ook minder zout smaakt.
Ik heb me uitgeleefd met de camera en genoten van de zon. We lagen voor een lokale eettent, waar een jongen rondliep die lichamelijk was beperkt. Een ander huisgenootje werkte met zulke kinderen in Bali en door haar wist ik dat er niet naar omgekeken werd, door de lokale bevolking.
De jongen slenterde wat rond, maar leek niet te worden gezien als een vreemdeling. We zaten op een gegeven moment te eten, toen hij bij ons kwam zitten. Hij probeerde elke keer ons drinken te pakken of iets anders. Het was niet heel vervelend, maar je vroeg je wel af wat hij wou.
Ik was op een gegeven moment met mijn telefoon bezig toen hij die aantikte. Ik schoof dichter naar hem toe en liet hem een beetje met de telefoon spelen. Hij maakte foto's van zichzelf en van de mensen die voor hem zaten. Ik had best met de jongen te doen, ook al sprak ik niet met hem, ik kon toch zien dat er niet veel kwaads in kon zitten.

Na een tijdje zijn we verder gegaan naar een ander strand.
Dit was tevens prachtig en er weer niemand te bekennen.
's Avonds gingen we naar een eettentje waar tevens live muziek werd gespeeld. De pianist kende de band en volgens hem was het hier te doen.
We aten ons wat en bleven toen de avond hangen voor de band.
Het grappige was dat elke keer dezelfde mensen op dezelfde plek waren.
De mensen die de dag ervoor bij de surferbar waren, waren opeens allemaal hier. Het was echt klein in Lombok, dus bijna elke avond had je dezelfde lokale mensen om je heen.

|| 26 juni
Deze morgen werden we vroeg opgehaald, omdat we naar Gili Trawangan gingen. De pianist stond vroeg voor onze deur om ons uit te zwaaien. Hij vond het maar niks dat we gingen en kon niet stoppen met ons te knuffelen. We namen afscheid en hij zou kijken of hij ook naar Gili T kon komen.
In de bus was het nogal vervelend. De man reed als een idioot en vond dat hij heel grappig was. We reden een drukke straat in, waar een grote markt was. Hij vertelde dat de Ramadan begon en het daarom zo druk was met de markt. Het verkeer stond muurvast en diverse verkeersregelaars probeerde het te regelen.
We reden langs een van deze mannen en het bleek dat die man een spraakgebrek had. De buschauffeur begon deze man totaal belachelijk te maken. Ik was nogal verbaasd en geïrriteerd, omdat hij het gewoon de normaalste zaak van de wereld vond, om die man maar even recht in zijn gezicht belachelijk te maken. Het liefst verkoop ik zo'n iemand een stomp op zijn neus, maar dat werkt uiteindelijk ook niet.
Zo is het nu eenmaal daar en dat zul je waarschijnlijk ook nooit kunnen veranderen.

We gingen uiteindelijk met een lokaalbootje naar Gili T. Zo'n lokaalbootje is wel beter dan de fastboot. Het is tenminste open, zodat je lucht krijgt.
De pianist had ons voor Gili T doorverwezen naar een vriend van hem en een Homestay.
Op Gili T zijn geen scooters, auto's en politie. Het gaat allemaal te voet of op de fiets. Je kan tevens een karretje met paard nog regelen.
Het was heel vreemd, maar je komt van het rustgevende Lombok op het feest eiland aan. Alleen maar toeristen om je heen, gewoon alleen maar.

We hadden de homestay gevonden en uiteindelijk een kamer gekregen. Ik ging met mijn huisgenootje op het strand liggen en de ander bleef op bed, omdat ze zich niet lekker voelde. We vielen beide op het strand in slaap en werden wakker tijdens de zonsondergang.
We wisten dat de vriend van de pianist bij een bar werkte. Na het eten zijn we hem gaan zoeken. We kwamen bij de bar aan en verder doorverwezen naar de DJ booth.
Hier stond de vriend van de pianist. In eerste instantie snapte hij er niet veel van, totdat we uitlegde wie we waren. Hij was helemaal blij en enthousiast en nam ons meteen mee naar een tafeltje.
De meeste lokale mensen die we hebben leren kennen, spreken 'normaal' Engels, deze jongen daarentegen sprak met een Nieuw Zeelands accent. Ik volgde er helemaal niks van. We leerde zijn baas kennen, een jongen uit Nieuw Zeeland en gingen met zijn allen naar een beachparty.
De beachparty was lachen, maar wel vrij commercieel. Uiteindelijk hebben we ons goed vermaakt en nog gehangen bij de homestay.

|| 27 juni
De volgende morgen hebben we met zijn 3e een fiets gehuurd en zijn we het eiland rond gefietst. Op enkele plekken zijn we gestopt om te chillen, foto's te maken en wat te eten. Het zuiden van Gili T is het feest gedeelte, terwijl het noorden uitgestorven is. Er zijn enkele kleine resorts/villa's en verder niks.
We kwamen op een gegeven moment bij een stuk uit, waar allemaal spullen in de bomen hingen. We stopten, zodat we het beter konden zien en het bleek een vintage winkeltje te zijn. De jongen die alles klaar aan het zetten was, had gebruik gemaakt van de bomen en het strand. Hij had een natuurwinkeltje ontworpen. Het was super vet gedaan en de spullen waren erg leuk.
Achter het winkeltje hing een zelfgemaakte houten schommel.
Dit was weer zo'n momentje om weg te dromen. We gingen op de schommel zitten en je ziet dan niks anders dan een licht blauwe zee, een wit strand en natuur. Gewoon zo rustgevend en dromerig.

We reden door, terug naar het zuiden. We kwamen op een plek waar je kleine schildpadden kon bekijken. Super schattig! Echt van die Finding Nemo schildpadden!
Uiteindelijk hebben we ons omgekleed en gingen we sunset kijken bij de sunset bar. Er waren veel mensen op deze plek, maar het was niet dat het storend was. Er was genoeg ruimte en mensen begaven zich overal.
We zaten langs een groep jongens, die portugees spraken. Op een gegeven moment keek een van de jongens me aan en herkende ik hem. Het was iemand die met een van onze lokale vrienden, ooit bij ons was langsgekomen. Grappig om mensen opeens weer zo tegen het lijf te lopen.
Na de sunset gingen we terug naar de bar, van de pianist zijn vriend.Tot onze verbazing was de pianist toch overgekomen en stond hij opeens voor onze neus. We deden enkele drankjes en gingen vervolgens door naar een of ander feestje. Alle drank was hier gratis, vanwege een of andere opening. We zaten daar maar een beetje bij het zwembad te chillen en gingen uiteindelijk maar door naar de reggaebar.

|| 28 juni
We gingen terug naar Bali.
We moesten bij een bepaalde bar verzamelen, want daar zou de boot ons opkomen halen. De Ramadan was tevens deze dag begonnen, waardoor het feesteiland, iets minder in de feest stemming zou zijn. De meeste mensen vertrokken dan ook van het eiland terug naar Bali.
De pianist was ons nog komen opzoeken en bleef totdat hij werd gebeld door zijn vriend van de bar.
Het afscheid viel opnieuw zwaar en hij wilde ons niet laten gaan.
Uiteindelijk zijn we toch de boot ingestapt en terug gereisd naar Bali.


Zo, dit was mijn week Lombok & Gili T.
Aankomende week.. Ubud, Kintamani & Amed.


Hojjeeeeee!