Ubud - Kintamani - Amed

Het allerlaatste reisverslag van mijn 6 maanden stage.
Inmiddels ben ik alweer 8 weken thuis en toch blijven de herinneringen je volgen. Alles vliegt voorbij en het lijkt een droom te zijn geweest.

De laatste 2 weken van mijn verblijf zijn we rond gaan reizen met enkele huisgenootjes. 5 meiden die op de scooter stappen en opzoek gaan naar avontuur. De bestemmingen werden Ubud, Kintamani en Amed.

|| 1 juli
De eerste stop was Ubud. We hadden in het centrum een familiekamer geboekt en het zag er vrij aardig uit. Het was er erg rustgevend en goed aangekleed. De eigenaars bleken Nederlanders te zijn, wat overigens wel grappig was.
Zelf had ik me Ubud heel anders voorgesteld. Er waren op dat moment redelijk wat toeristen en daarbij zijn de rijstvelden vooral buiten Ubud te vinden.
Na de lunch gingen we naar de lokale markt. Hier kon ik wel van genieten, ook al werd je plat gegooid met 1000x hetzelfde. Rond snuffelen tussen allerlei spulletjes en de halve toko mee willen nemen.
Achya, helaaspindakaas.
We belanden bij een kleine restaurantje om wat te drinken. We liepen naar achteren en daar had je plotseling zicht op een stuk rijstveld.
Het was heel tof gedaan en goed om tot je rust te komen.

's Avonds hadden we kaartjes voor een traditionele Balinese dansvoorstelling. Het was een mooie locatie, midden in het centrum.
Er werd een uitleg gegeven over de dansen en de verhalen die daar bij hoorden.
Het was de eerste keer dat ik zo'n voorstelling zag en het was geweldig!
De muziek is erg vreemd, maar het zorgt ervoor dat je in een trance raakt. De kinderen die meededen leken wel bezeten en bewogen op de gekste manieren. Het was heel apart, maar toch prachtig.

|| 2 juli
's Morgens was het vrij druk buiten. Allemaal diverse mensen zaten buiten, jongen mensen, vooral reizigers.
We bespraken wat de planning was en besloten eerst om nog een stuk te rijden richting de rijstvelden.
Onderweg zagen we de wolken hangen en jahoor, het begon te regenen.
Daar kwamen de regenmantels tevoorschijn. Een hilarisch gezicht.
Het uitzicht bij de rijstvelden was prachtig, alleen werkte het weer niet bepaald mee.
We gingen verder met onze reis. De volgende stop was Tirta Empul. Dit is een tempel, waar mensen kunnen drinken en 'zwemmen' in heilig water. We kwamen op de plaats van bestemming en iedereen moest een sarong om. Dit ter betreding van de tempel. Het is een mooie tempel en veel mensen maken gebruik van de 'zwemgelegenheid'.
Zelf vond ik het koud en was ik niet in de stemming om te gaan zwemmen. Enkele andere deden dit wel. Het was mooi om te zien en ik vroeg een korte uitleg over de diverse fonteinen. De laatste 2 fonteinen mocht je overslaan, want die waren voor de overledenen etc. Bij elke fontein mocht je je 'wassen' en een gebedje doen. Dit herhaalde je tot aan de laatste.
We liepen nog verder rond en het was wel indrukwekkend hoe zuiver het water was en welke sfeer er hing. Bij beter weer, zou de tempel nog indrukwekkender zijn. Nu viel dit een beetje tegen.

We reden verder en raakte verdwaald. Het regende nog steeds en onze navigatie was niet bepaald handig. Daarnaast stuurde de lokale mensen je ook allemaal een andere kant uit. We reden door prachtige plekken, kleine dorpjes of hoog door de bergen.
Uiteindelijk kwamen we aan in Kintamani. We moesten helemaal een berg af, naar het Batur Lake.
Bij onze accommodatie aangekomen was het nogal uitgestorven. We waren de enige die hier de nacht kwamen doorbrengen. Ik sliep met 2 meiden in een huisje en de andere 2 ergens verderop.
De huisjes waren super ingericht en er lagen enorme dikke dekens op bed (JA, DIE MIS JE NA 5/6 MAANDEN!!)

De mensen van de accommodatie spraken amper een woord engels. Er kwam een man die dit wel kon en hij kon ons meteen een gids regelen voor de Agung Batur. Deze widen wij namelijk de volgende dag beklimmen.
We bespraken met hem de prijs (uiteindelijk alsnog teveel betaald) en hij nodigde ons uit om 's avonds een paar glaasjes arak te drinken. We stemden hiermee in en gingen gezamenlijk eten.

Na het eten gingen we terug naar de accommodatie, waar de man met een vriend ons stond op te wachten.
In de tuin gingen we ons zitten en speelden we ons befaamde spelletje 'F*ck the dealer'.
Al snel was ik de sjaak en had ik wat meer schotjes gehad, dan ik eigenlijk hoopte te krijgen.
Het begon laat te worden en nogal koud, dus gingen we allemaal naar ons huisje.

We hadden een flatscreen aan de muurhangen en zochten naar een spannend programma.
Op een gegeven moment zag ik iets in mijn ooghoek vliegen. Ik keek er raar van op, maar dacht dat ik het me verbeelde.
Uit het niets vliegt er iets om mijn oren en tot onze verbazing was het een vleermuis. Als een stel gekken renden we door de kamer en snel naar buiten. We gingen snel naar een vrouwtje van de accommodatie en gelukkig snapte ze al snel dat er iets niet klopte.
Het vrouwtje was niet groter dan 1.40 meter en nam een kleine bezem mee.
Al met al dachten we dat hij al snel was verjaagt, maar niet veel later bleek hij alsnog in de kamer te zitten.
Ik vond het best grappig, want het kleine vrouwtje had er nog iemand bijgehaald en dan stonden er dus 2 kleine Indonesische vrouwtjes met bezems te zwaaien in je kamer. Het zag er best grappig uit van een afstandje.
Gelukkig konden ze het dier wegjagen en konden we eindelijk energie sparen voor onze vulkaanbeklimming.

|| 3 juli
We moesten deze dag ontzettend vroeg op, want we gingen de vulkaan Agung Batur beklimmen. Dit is een vrij kleine vulkaan, maar ei... voor iemand met hoogtevrees, was dit nogal een uitdaging.
We kwamen aan bij een parkeerplaats en daar voegde nog 2 mensen zich toe aan onze groep. Het was een meisje met haar broer, afkomstig uit Duitsland. Het meisje sprak toevallig ook Nederlands.
Er kwam een klein vrouwtje naar ons toe en een jongere smalle man. Beide waren ze ervaren klimmers en deden ze dit dagelijks.

Enkele kregen een zaklamp en voor de hele beklimming had je max 2 flesjes water. De reis begon...
Het eerste stuk loop je in het donker door het bos. Je merkt dat je bergopwaarts loopt, maar verder is gewoon een wandeling. Het is wel hartstikke donker en je ziet geen hand voor ogen. De zaklampen waren geen top kwaliteit, dus hadden niet mega veel nut. Ik probeerde van mijn voorganger elke stap te volgen, zodat ik zeker mijn enkels niet zou breken over boomstronken en dergelijke.

Het duurde en het duurde. Alles werd steeds smaller en steiler. Gelukkig werd het wel lichter, dus kon je al iets meer zien.
De bedoeling was dat we boven zouden komen en dan de zonsopgang konden zien.
Eenmaal boven de boomgrens uit, brak met het zweet uit. Ik draaide mijn hoofd en zag niks anders dan een groot zwart vlak, oneindig voor me uitstrekken. Ik voelde me al draaierig worden en een van de meiden zei gelukkig: "Gladys, alleen voor je kijken en de ander volgen".
Dat was wel zo makkelijk gezegd, maar gelukkig werd ik er niet van. Ik had het idee dat ik elk moment achterover kon vallen en ergens 100 meter verderop zou worden gevonden. IEKS!!

Uiteindelijk bereikte we de top en waren er veel mensen die zich daar hadden verzameld. Het was vochtig, koud en bewolkt. Dit had natuurlijk enorm veel invloed op onze zonsopgang. We zagen enkele keren de zon doorbreken, maar vaak kwam er een grote hoop wolken voorbij gedreven.
Aapjes waren er ook. Ze waren vooral uit op je voedsel en konden soms een beetje naar je blazen, of wat ze dan ook doen.

We kregen brood met gestoomde banaan en een gebakken eitje.
Dit werd gemaakt in een soort gaten van de vulkaan. Hot Steam!
We konden het zelf zien en ons opwarmen voor de uithammen.
Heerlijk die hete stoom aan de ijskoude voetjes (handig alleen vans meenemen, TOP uitrusting.....)
We besloten na een tijdje om onze reis door te zetten. De reis terug naar beneden.
Nou geloof me... Omhoog is te doen, maar dan omlaag...
Ik dacht dat ze me boven beter konden achterlaten, want de reis naar onder zag er akelig uit.
Na al enkele minuten kwam er een stuk, dat zo smal was...
Je had aan beide kanten een afgrond en dan sta je daar. Het zweet brak me uit en ik kon wel janken van angst. De vrouw en 2 meiden stonden al aan de andere kant en konden mij gelukkig zo ver krijgen om over te steken.
Pfffff.. levend en wel.

De reis naar onder weg wel een prachtig uitzicht. Je ziet ontzettend veel natuur en je loopt om de krater heen naar onder.
We gingen nog langs de Elephant Cave, waar af en toe ceremonies werden gehouden. Hier hing een best gekke sfeer, maar op de een of andere manier hadden de stenen een vage gloed over zich heen. Heel gek, maar wel tof om te zien.
Ik was er op een gegeven moment wel een beetje klaar mee.
Mijn voeten deden pijn en ik was al enkele keren op mijn gezicht gegaan, tijdens het naar beneden lopen. Lavazand is niet bepaald vast, dus je geleidt eerder naar onder dan wat anders.

We kwamen levend en wel aan beneden. Ik was een tikkeltje chagrijnig en wilde mij gewoon douche en omkleden. Je bent helemaal vochtig en had het gewoon koud.
Terug bij de accommodatie konden we nog ontbijten en was de volgende stop Amed.
We hadden geen idee hoe we moesten rijden, dus vroegen we aan de eigenaars de weg. Nogal onduidelijk als niemand Engels spreekt, maar OK het kon er mee door.

De weg naar Amed was ook een grote puzzel. Uiteindelijk hebben we er 4 a 5 uur overgedaan en geloof me... Dat is lang!
In Amed hadden we tevens 2 huisjes geboekt. Ik sliep met dezelfde meiden op de kamers als in Kintamani.
Het huisje wat we hadden was echt belachelijk tof!
We hadden airconditioning, een open badkamer met bad, groot 2 persoonsbed en nog een soort verborgen kamer, met een slaapbank, TV en DVD speler. We hadden ligbedden en 2 zitzakken. Super tof voor je laatste avond!

We gingen eten bij een tentje waar een huisgenootje als eens eerder had gegeten. We waren zo laat aangekomen in Amed, dat het al tegen de avond aan was en we dus weinig konden doen.
De reis naar Amed toe was wel SUPER MOOI. Het ging uiteindelijk ook wel goed, want er waren toch wat momenten dat ik dacht.. ppfffff.. dat ging allemaal maar NET goed!
We moesten bijvoorbeeld een berg op met automatische scooter. Mensen die geen verstand hebben van scooters (zoals ik), dat is dus bijna niet te doen. Hij was enorm en zo steil, dat kon je niet met iemand achterop. 2 moesten dus de berg op lopen, terwijl de rest levend de top probeerde te bereiken. De lokale bevolking maar lachen als ze voorbij kwamen.

We stopten onderweg bij een kruising en opeens kwam er een meisje op de scooter die ook stopte. Ik herkende haar, omdat we haar passeerde in een dorpje. Ze zag er anders uit, haar kleding en houding was anders. Ze kwam op ons af en vroeg of ze kon helpen. Ze sprak verdraait goed Engels, dus het was duidelijk dat ze niet alleen maar in deze omgeving woonde. We vroegen de weg en ze legde uit hoe we moesten rijden. We werden nieuwsgierig, want ze zag er nogal Europees uit. Ze bleek woonachtig te zijn in Noorwegen. Het kwartje viel en nu snapte we ook, waarom ze er zo Europees uitzag.

De route die zij ons uitstuurde was PRACHTIG. Dit was zeker een van de beste uitzichten die ik heb gezien in al die maanden.
Je had uitzicht over de hele kustlijn van Lovina tot aan Amed. Gewoon belachelijk mooi.

|| 4 juli
We gingen 's morgenvroeg naar een plekje in Amed, waar een huisgenootje al eerder was geweest. Snorkelen stond op de planning.
In Amed is het strand zwart, door het lavazand. Het ziet er heel mooi uit en daarbij is Amed een rustig plaatsje.
We huurden twee snorkels, zodat iedereen een beetje kon kiezen. We hoefden niet allemaal tegenlijk. Ik had wel eens eerder gesnorkeld, maar dat was toen ik een mini Gladys was.

Nou, snorkel op je kop en lets go!
Ik stikte eerst bijna 2x in mijn snorkel, voordat ik doorhad hoe het allemaal werkte.
Er ging wel een wereld voor me open. Ik zag allemaal grote en kleine visjes en koraalriffen. Al snel liep werd het dieper, wat ik overigens ontzettend eng vond.
Ik was aan het snorkelen met een huisgenootje en die kon reddingsacties en dingetjes uithalen, dus ik voelde me wel redelijk veilig met haar in de buurt.
Het werd als maar dieper en op een gegeven moment stond er een tempeltje in het water. Ik probeerde er heen te zwemmen, maar dat was nog niet zo makkelijk.
Achter het tempeltje werd het nog dieper, maar dat was niet voor mij weggelegd. Ik was al blij dat ik met de snorkel overweg kon en niet begon te flippen bij elke grote vis die zag.

Na het snorkelen gingen we terug, om ons klaar te maken voor de terugreis. We reden nog snel langs een kraampje waar we de lokale drank Arak konden inslaan. We namen een paar flessen mee en er werd ons duidelijk gemaakt dat we ze goed moesten opbergen in onze tassen.
Tijdens de terugreis stopten we bij de Taman Ujung. Hier woonden vroeger een Koning met zijn familie. Ik vond het echt een prachtige omgeving. Het huis zelf was niet zo spannend, maar de tuin was gigantisch. We dwaalden hier wat rond en genoten van het uitzicht.
Uiteindelijk reden we vanuit hier terug naar huis.
De terugreis was via de route die ik altijd naar de gevangenis reed. Het is tevens een mooie route, veel natuur en mooie uitzichten. Ik wist dat ik dit ging missen, zodra ik thuis zou komen.
We moest en zou nog een laatste keer eten bij mijn favorieten hamburgertent. De meiden gingen bij Luthu's eten en ik bij Doner Kebab. Ik sloot later aan bij hun en we zagen daar onze oude huisbazin zitten. Ze nodigde ons uit om even langs te komen, om iedereen te zien en gedag te zeggen.
Dit deden we uiteindelijk ook. Het was leuk om onze oude huisgenootjes te zien en even bij te kletsen.

Bij aankomst thuis stonden enkele huisgenootjes ons op te wachten. Iedereen was gaan reizen, of moest nog stage lopen, dus we hadden veel om bij te kletsen.

De allerlaatste week van mijn verblijf in Bali was aangebroken.
Dit in het volgende en laatste reisverslag....


Hojjjeeeee!